 |
Geçen haftaki yazım şöyle bitiyordu: “Ekrem İmamoğlu dün gece Beylikdüzü’nde |
|
‘her şey çok güzel olacak’ diye bir kez daha haykırdığında, 48 yıl önce Bülent Ecevit’in Adana Kuruköprü meydanında “bu düzen değişecek, insanca ve hakça bir düzen kurulacak” derken duyduğum umut dolu heyecanı, bir kez daha yaşadım. Sağ olasın Genç Adam, Ecevit gibi yolun açık olsun”. İlk kez bir yazıma bu denli çok paylaşım ve olumlu yorum aldım. Gelecekle ilgisi açısından hepimiz için önemli olanı yorum ise, kadim dostum CHP’nin önceki bir Genel Sekreterinden geldi. “Dilerim sonu öyle olmaz!” diyordu. Ben de bu dileğine, “Başkan olduğunun haftasında Nobel Barış Ödülü vermelerindeki neden, Barak Obama’nın ödülü hak edeceğine dair ümitleriydi” diye yanıt verirken, Başkan Ekrem İmamoğlu’na duyduğumuz güvenimizi ve yürekten desteğimizi belirtmek ve fakat işinin ne denli zor olduğunu da ima etmek istemiştik. Öyle düşünmemin nedenlerini özetleyim; Kıbrıs Barış Harekâtına kadar Genel Başkanımız Ecevit’le parti yönetiminde yaşadığımız demokratik tartışma ve karar oluşturma ortamı, sonrasında yerini adeta Tek Adam yönetimine bıraktı. O kadar ki, Genel Başkan, kafasında planladığı erken seçimi kazanacağını ve CHP’nin tek başına hükümet kuracağını varsayarak bir gecede hükümeti bozdu. Deneyimli Süleyman Demirel yanına, CHP’nin bıraktığı Erbakan’ı ve Türkeş’le, Feyzioğlu’nu alarak seçimi engelledi. Ülkenin bu günlere gelişinin kapısını açan, faşizan eğilimli merkez sağ Milliyetçi Cephe hükümetlerinin başlangıcı o tarihi yanılgıya dayanır. Sonunda da, 12 Eylül darbesi geldi. Sağın lehine bölünen o seçmen tabanının, her seçimde solun iktidardan daha da uzaklaşma sonucunu yarattığını kimse yadsıyamaz. Ve giderek, bilinen vesayet baskıları yüzünden doğan “mağduriyet” ortamının, R.T. Erdoğan’ın yüzde 25 oyla İstanbul’u, devamında da Tek Başına ve Tek elden ülke yönetimini ele geçirme sürecine dönüştüğü bir gerçektir. Karşı devrim diyenlerin haklı olduğu bütün bu tırmanışın, elbette benim gibi sorumluluk taşımış CHP’liler dahil ama başta Ecevit’in, karşı karşıya kalınan ülkenin çetin sorunlarını “Tek Başıma da olsa çözebilirim” tuzağına düşmesinin kaçınılmaz sonucu olduğuna ben kesinlikle inanlardanım. Hem de bire bir yaşayarak… Bunları, 2002’den beri “demokrasi sadece sandık” diyerek erişilmez güç haline gelen R.T. Erdoğan’ın karşısında muhalefetin nasıl seyirci kaldığını, 2010’da Genel Başkan değişikliğiyle CHP’de yeşeren umutların nasıl solduğunu, Adalet Yürüyüşüyle esen rüzgârın nasıl durduğunu ve Muharrem İnce’nin 2018 Cumhurbaşkanlığı seçimindeki başarısının bir gecede nasıl anlamsızlaştığını asla unutmayalım diye, anımsatıyorum. Öncelikle de İstanbul Büyük Şehir Belediye Başkanı Erem İmamoğlu’na. Gelelim bu güne; Birincisi, yerel seçimi muhalefet kazanmadı, AKP daha doğrusu AK Saray kaybetti. İkincisi, Ekrem İmamoğlu’nun parlak başarısı yadsınamaz ama sadece İstanbul’da değil, on büyük şehirde de CHP’liler Başkan oldular. Üçüncüsü ve daha önemlisi, seçimin asıl kazananı halkın, sandıktaki başlıca gerekçesi, “içine düştüğü ekonomik (aş-iş) çıkmazdan acilen çıkarılacağı” beklentisidir. Dolaysıyla İstanbul başta diğer kentlerde de Başkanların öncelikli yapması gereken, ilk iki maddeyi doğru okumak ve üçüncü madde üzerine yoğunlaşmaktır. Mazbatayı aldıktan donra belediyenin önünde yaptığı konuşmada Başkan İmamoğlu söze başlarken coşkulu kitlenin haykırdığı “her şey çok güzel…” sloganını kendisi “oldu..oldu” diyerek bağladı. Hayır Genç Başkanım o, sandıktaki 806 bin fark “her şeyin çok güzel olduğunu” değil, “olacağının” işaret fişeğiydi. Yeter ki, “Anayasa değişikliği, Parlamenter sisteme dönüş gibi ülkenin çıkmazdaki iç-dış genel sorunlarının savaşımını Ankara’daki parti yetkililerine bırakıp, siz aklınızla, bilginizle ve deneyiminizle çözebileceğinize inandırdığınız İstanbulluların, yerel beklentileri üzerine var gücünüzle gidiniz. İçerde ve dışarda herkes inanıyor ki, o (bir) gün gelip İstanbullular “Evet, Her Şey Çok Güzel OLDU” dediğinde, her nerede olursa olsun Recep Tayyip Erdoğan karşısında Ekrem İmamoğlu’nu görecek. |
|