 |
Iki hafta önceki yazimda, “Bunlarin lafini ettigi Türkiye, asla yeni degil, eski, karanlik ve kapali bir Türkiye’dir. |
|
Sorumlusu yalniz bunlar mi, basarirlar mi, derseniz? Yanitlarini, birlikte arayacak ve tartisacagiz.” demis ve geçen hafta da tartismaya baslamistim. Biraktigim yerden devam edelim: Kasimpasali R.T.Erdogan’in, gençlik kollari “Akincilarin” içinde politikaya basladigi, Erbakan Hocanin Refah Partisi(RP) ile Tansu Çiller’in DYP’sinin koalisyon hükümeti, 28 Subat 1997’de, askerlerin milli güvenlik kurulundaki zorlamalarina dayanamayip istifa etti. Gelisen süreçte, RP kapatilip, Erbakan Hocanin politikadan dislanmasi sonrasi, yerine kurulacak SAADET Partisinin basina Erbakan’in emanetçisi Recai Kutan’a razi olmayan, basini Abdullah Gül ve Bülent Arinç’in çektigi milli görüsçü bir grup milletvekili, ayrilip Adalet ve Kalkinma Partisini (AKP) kurdular ve basina Recep Tayyip Erdogan’i getirdiler. O tarihte ülke, 2000 mali çöküsün en sorunlu dönemindeydi. Yine o siralar, Ecevit’in basbakanligindaki Demokratik Sol Parti (DSP), MHP ve ANAP’in üçlü koalisyon hükümeti, yüzde 300’lere dayanan enflasyon ortamindan ülkeyi kurtarmak için, çok sert ve halkin tepkisini çeken önlemler almak zorunda kalmisti. Aslinda, nedenleri Turgut Özal hükümetlerinin 1980’lerdeki ekonomiyi küresel kapitalizme emanet(!) etme sevdasi yüzünden uyguladigi asiri ve karsiliksiz borçlanma oldugu halde, 2000 krizinin faturasi Basbakan Ecevit’e çikti. Oysa MHP Genel Baskani Bahçeli, öngörüsüzlügü yüzünden ülkeyi erken seçime zorlamasa, iki yil sonra 2004’de yapilacak seçimde, Ecevit’in kendisini bitirme pahasina aldigi istikrar önlemleri sayesinde, ekonomide istikrar saglanmis olacakti. Iste, 2002 seçimine giderken seçmenin önünde, krizin sorumlusu sayilan DSP, MHP ve ANAP, 1999’da basinda Deniz Baykal’la baraji geçemeyip, tarihinde ilk kez meclis disinda kalan CHP ve dagilmis haldeki DYP, yani her bakimdan yipranmis partiler vardi. Özellikle ekonomik krizin yükünü sirtindan atamamis, emegi ile geçinen seçmen çogunlugunun, yeni sanip deneyebilecegi tek parti, AKP ve genel baskani R.T.Erdogan idi! Yine de seçmenin kuskulari agir basmis olacak ki, 3 Kasim 2002 seçiminde AKP, ancak oylarin üçte birini yani yüzde 34 oy alabildi. Ne var ki, AKP, demokrasilerde en önemli ilke olan “temsilde adaleti” yok eden, (ne yazik ki bu gün hala yürürlüktedir) yüzde 10 baraj nedeniyle, tek basina hükümet kuracak sayida milletvekili çikardi. Muhalefet olan parti CHP ise, seçmen indinde yipranmis olan Genel Baskani yüzünden ancak, yüzde 19 oy alabildi. (En yakin çevresinin, “seçime giderken genel baskanligi, diri ve halkin benimseyecegi bir yeni isme birakmasi” önerisini siddetle geri çevirmisti). Böylece 2002 Kasiminda AKP Abdullah Gül’ün basbakanliginda ilk hükümetini tek basina kurdu. Hemen belirtmek gerek, yasakli oldugu için seçimde milletvekili olamayan R.T.Erdogan ise, 2003’de, Siirt AKP milletvekillerinin istifa ettirilmesi sonucu yapilan ara seçimde, CHP’nin destegi ile meclise girdi ve Gül’ün yerine Basbakanlik koltuguna oturdu. Bu demokratik destegine karsin Basbakan olduktan hemen sonra baslayarak, her gün ve her platformda CHP’ye karsi kindar bir söylemi tirmandirarak sürdürdü. Erken anlasilmisti ki, R. T. Erdogan’in bu hali, Istanbul Belediye Baskanligindan alindigi gün, gizli hedefi olan “Islami cumhuriyet” yolunda, önündeki “asil engel, derin devlet degil CHP’dir” saplantisina dayaniyordu. O yüzden, içindeki hiç dinmeyen CHP’ye karsi duydugu kin ve nefret, her olayda görünür oldu. Üçüncü seçimini kazandiktan sonra bile her firsatta, 70 yil öncesine giden, uyduruk ya da ters yüz edilmis Ismet Pasa ve CHP hikâyelerini diline dolayip, durdu. On yildir, partisini, halki ve ülkeyi tek elden yönettigi ve sonunda Çankaya’ya da çiktigi halde, hala, laik demokratik cumhuriyetle yasit ana muhalefet partisinin kurucusu Inönü’yü ve bu günkü liderini, sabah-aksam din ve demokrasi düsmanligi ile suçlamaya devam ediyor. Not: Gelecek hafta sürecek |
|