 |
Bu basliktaki 2. yazim söyle bitmisti: |
|
“Sonunda Çankaya’ya da çiktigi halde, hala, laik demokratik cumhuriyetle yasit ana muhalefet partisinin kurucusu Inönü’yü ve bu günkü liderini, sabah-aksam din ve demokrasi düsmanligi ile suçlamaya devam ediyor”. Bu hafta buradan devam edelim: Üç seçim üst üste magdur rolü oynayarak iktidara gelenlerin, halkin “as ve is” sorunlarini gündemden çikarmak hesabiyla, ana muhalefetle 100 yillik hesaplasmayi sürdürmesi, her seyden önce halkin iradesini saptirarak halka karsi saygisizlik ve halkin gerçek taleplerini inkâr sayilir. Emanetçi Basbakan Davutoglu da, varsa yoksa 1950 öncesini bilinçli ve kasitli olarak gündemden düsürmemek için “görmemis bir bilgiç” edasiyla, ayni rolü oynuyor. Belli ki seçime kadar, buldugu her ekranda, her meydanda sahibinin(!) sesi olmak için sakrayip duracak. Son gittigi bir parti kongresinde, CHP’yi suçlayarak, “Ismet Inönü’nün 1960’da, askerleri destekledigi” yalanini yineledi. Ak Saray’daki Reis’inin geçen yil Ismet Pasayi fasist Hitler’e benzetmesi gibi? Ismet Pasa’ya o sifati layik görenlere iki olayi animsatmak gerekir; Ilki, 27 Mayis darbesini yapan askerlerin içinden fasist egilimli bilinen 14’lerin tasfiye edilmesi ve 1961 seçimlerine gidilmesi, Ismet Inönü’nün sayesinde olmustur. Ikincisi, CHP-AP hükümetinin Basbakani Ismet Inönü, 1961’deki Albay Talat Aydemir’in ayaklanmasini bastirdigi harekâti, 11 yil R. T. Erdogan’in TBMM’de Basbakan olarak oturdugu siradan yönetmistir. Bu gün gittikçe uzaklastigimiz çagdas demokrasinin ilk adimi olan, çok partili seçim sandigini halkin önüne, ilk kez Ismet Inönü koydu. CHP’nin bagrindan çikan Demokrat Parti (DP), 1950’de aldigi yüzde 53 oyla çikardigi 415 milletvekiliyle iktidar oldu. Yüzde 40 oy alan CHP de seçim sistemi yüzünden ancak 69 milletvekili çikararak ana muhalefet partisi görevini üstlendi. DP’nin devami olan Adalet Partisi (AP) ile 12 Eylül 1980 darbesinde kapatilana kadar, sonrasinda yerine kurulan Dogru Yol Partisi (DYP) ile süren, merkez sagin 20 yillik iktidarlarinda, hep CHP ana muhalefet olarak, laik demokratik cumhuriyetin savunucusu oldu. Darbe sonrasi kurulan Anavatan Partisi (ANAP) dönemlerinde de yine CHP, ana muhalefetteydi. Bütün bu süreçte, önce kamu hizmetinde ve 1973 seçimlerinden sonra da, bakanlik ve milletvekilligi dahil CHP’nin yetkili organlarinda aldigim görevlerle, kesintisiz kirk yildir politikanin içindeyim. Kusagimin oldugu gibi benim de egitim yillarim olan 1950-60’lar, yogun ülke sorunlari üzerine siyasal tartismalarla geçti. Adnan Menderes’le Ismet Inönü’nün ve içinde yasadigim, Süleyman Demirel’le Bülent Ecevit’in, Turgut Özal’la Erdal Inönü’nün ve Necmettin Erbakan-Mesut Yilmaz-Tansu Çiller koalisyonlariyla Deniz Baykal’in tartismalarini, çekismelerini ve hatta kavgalarini bir kez daha belgelerimle gözden geçirdim. Yanina da, R. T. Erdogan’in D. Baykal’la geçen yedi yillik ve K. Kiliçdaroglu ile son dört yillik Basbakanlik dönemini koydum; Görülen o ki, halkimiz, ilk kez ana muhalefete karsi, tavriyla ve söylemiyle, hiçbir demokratik ülkede görülmeyecek düzeyde, gerçek disi olaylarla suçlayici ve sürekli gerginligi tirmandiran bir Basbakan’la karsi karsiyaydi. 2011 Seçim aksami, “ustalik dönemim” derken, kastinin, gerginligi artirarak halki huzursuz etmedeki ustaligi oldugu anlasilmisti. Zaten, AKP Genel baskani olarak, Baykal’la 2002 seçim öncesi ilk çiktigi televizyon tartismasinda bile, kin duygularinin baskisi altinda, cesaretini ispatlamak için saldirgandi. Üçte bir oyda kalinca, tek basina iktidar olsa da, 2007’ye kadar alttan almayi ve magdur rolünü oynamayi yegledi. 2007’de aldigi oyun verdigi güçle, bu gün “paralel devlet” diye suçladigi tarikatlarla elbirligi içinde, gizli tanik ve belgesiz suçlamalarla, kamuoyunu sindirme planini uygulamaya koydu. Hükümet gücünü kullanarak, kimini besleyerek, olmazsa korkutarak, medyayi yanina almayi, ya da susturmayi becerdi. Yarginin bagimsizligini ve tarafsizligini ortadan kaldirmasinda destegini aldigi sözde demokratlardan, gelecek kusaklar, elbette hesap soracaktir. Not: devam edecek |
|